Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

propitiatory sacrifiee

  • 1 piaclum

    pĭācŭlum (sync. collat. form pĭā-clum, Prud. steph. 14, 219), i, n. [pio], a means of appeasing a deity; hence,
    I.
    Lit.
    A.
    A sin-offering, propitiatory sacrifiee: [p. 1374] porco piaculo facito, Cato, R. R. 139; 140:

    porcc femina piaculum pati,

    to bring, Cic. Leg. 2, 22, 57:

    piaculum hostia caedi,

    Liv. 8, 10:

    te piacula nulla resolvent,

    Hor. C. 1, 28, 34:

    piacula manibus infert,

    Ov. M. 6, 569:

    falsi mundi,

    Liv. 1, 26: sed quo te, M. Tulli, piaculo taceam, i. e. how can I be justified in, etc., Plin. 7, 31, 31, § 116; Macr. S. 3, 10, 7.—
    2.
    Concr., an animal offered up in sacrifice, a victim: duc nigras pecudes;

    ea prima piacula sunto,

    Verg. A. 6, 153:

    non sperat tragicae furtiva piacula cervae,

    i. e. substitution, Juv. 12, 120.— Transf.,
    (α).
    Of persons offered as an expiation, atonement:

    (Hannibalem) ad piaculum rupti foederis,

    Liv. 21, 10, 12:

    ut luendis periculis publicis piacula simus,

    id. 10, 28, 13.—
    (β).
    In gen., a remedy, Hor. Ep. 1, 1, 36.—
    B.
    Punishment:

    dea a violatoribus (sui templi) gravia piacula exegit,

    Liv. 29, 18; Just. 8, 2, 6; Val. Max. 1, 1, 14; Sil. 13, 702.—
    II.
    Transf., that which requires expiation.
    A.
    A wicked action, sin, crime; guilt: eo die verberari piaculum est, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 10:

    palam mutire plebeio piaculum est, Enn. ap. Fest. s. v. mutire, p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.): piaculum est misereri nos hominum rem male gerentum,

    Plaut. Truc. 2, 1, 13:

    sine piaculo rerum praetermissarum,

    Liv. 39, 47:

    piaculum committere,

    id. 5, 52; Paul. Sent. 1, 21, 4:

    commissa piacula,

    Verg. A. 6, 569:

    solutus piaculo,

    Tac. A. 1, 30:

    nec sine piaculo quodam sanctissimas necessitudines scindi,

    Plin. Pan. 37:

    ne terra impleatur piaculo,

    Vulg. Lev. 19, 29.—
    B.
    An unhappy event, a misfortune, Plin. 25, 8, 46, § 84.

    Lewis & Short latin dictionary > piaclum

  • 2 piaculum

    pĭācŭlum (sync. collat. form pĭā-clum, Prud. steph. 14, 219), i, n. [pio], a means of appeasing a deity; hence,
    I.
    Lit.
    A.
    A sin-offering, propitiatory sacrifiee: [p. 1374] porco piaculo facito, Cato, R. R. 139; 140:

    porcc femina piaculum pati,

    to bring, Cic. Leg. 2, 22, 57:

    piaculum hostia caedi,

    Liv. 8, 10:

    te piacula nulla resolvent,

    Hor. C. 1, 28, 34:

    piacula manibus infert,

    Ov. M. 6, 569:

    falsi mundi,

    Liv. 1, 26: sed quo te, M. Tulli, piaculo taceam, i. e. how can I be justified in, etc., Plin. 7, 31, 31, § 116; Macr. S. 3, 10, 7.—
    2.
    Concr., an animal offered up in sacrifice, a victim: duc nigras pecudes;

    ea prima piacula sunto,

    Verg. A. 6, 153:

    non sperat tragicae furtiva piacula cervae,

    i. e. substitution, Juv. 12, 120.— Transf.,
    (α).
    Of persons offered as an expiation, atonement:

    (Hannibalem) ad piaculum rupti foederis,

    Liv. 21, 10, 12:

    ut luendis periculis publicis piacula simus,

    id. 10, 28, 13.—
    (β).
    In gen., a remedy, Hor. Ep. 1, 1, 36.—
    B.
    Punishment:

    dea a violatoribus (sui templi) gravia piacula exegit,

    Liv. 29, 18; Just. 8, 2, 6; Val. Max. 1, 1, 14; Sil. 13, 702.—
    II.
    Transf., that which requires expiation.
    A.
    A wicked action, sin, crime; guilt: eo die verberari piaculum est, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 10:

    palam mutire plebeio piaculum est, Enn. ap. Fest. s. v. mutire, p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.): piaculum est misereri nos hominum rem male gerentum,

    Plaut. Truc. 2, 1, 13:

    sine piaculo rerum praetermissarum,

    Liv. 39, 47:

    piaculum committere,

    id. 5, 52; Paul. Sent. 1, 21, 4:

    commissa piacula,

    Verg. A. 6, 569:

    solutus piaculo,

    Tac. A. 1, 30:

    nec sine piaculo quodam sanctissimas necessitudines scindi,

    Plin. Pan. 37:

    ne terra impleatur piaculo,

    Vulg. Lev. 19, 29.—
    B.
    An unhappy event, a misfortune, Plin. 25, 8, 46, § 84.

    Lewis & Short latin dictionary > piaculum

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»